Huisdieren

Huisdieren, je begint eraan en hebt er veel plezier en liefde van. Naast alle blijdschap krijg je vroeger of later toch ook altijd te maken met de minder leuke dingen. Mensen gaan op verschillende manieren met huisdieren om maar wanneer je een echte dierenliefhebber bent en echt van je huisdier houdt dan kunnen de gevoelens ver gaan.

Gezellig

Huisdieren, met name katten en honden, zijn altijd aanwezig in je huis, ook al zie je ze niet. Je voelt hun aanwezigheid altijd. Wanneer je na een dag hard werken thuis komt staan ze vaak al op je te wachten om je te begroeten, hopend op een eerste knuffel. Het kinderlijke enthousiasme maakt dat je de stress van de dag snel kwijt bent. s Avonds lekker languit op de bank is de kans vrij groot dat je maatje bij je komt liggen. Zelfs wanneer het diertje in een heel deel van het huis zit dan voelt het niet alsof je alleen bent. Een heel bijzonder gevoel als je erbij stil staat.

Onze katten

Wij hebben onze katten nu ongeveer 16 jaar geleden in huis gehaald. We hebben Kattenhulp benaderd en zijn daar langsgegaan om de aanwezige katten te bekijken. Bij Kattenhulp zaten ongeveer 30 katten die uit één klein appartementje waren gehaald. Ze hebben slechte voeding gehad, waren enigszins mishandeld en hebben dus geen goede start gehad. Een huis vol met katten… Hoe maak je daar nou een keuze uit. Mission Impossible? Welnee! De katten hebben ons uitgezocht. Na enige tijd tussen de wirwar van katten te hebben gezeten bleven twee katten om ons heen dreutelen. Ze bleven maar terugkomen. Die twee katten hebben we dan ook mee naar huis genomen.

Door de slechte start waren ze allergisch voor veel dingen. Ook waren de gebitjes slecht. Één van de katten zag niet veel meer omdat haar oogjes door een andere kat kapot waren gekrabd en de eigenaar daar niet mee naar de dierenarts was gegaan. Dat ze niet veel zag en er niet volmaakt uitzag maakte ons niet uit. Het waren onze twee nieuwe vriendinnetjes en ze hadden ONS uitgezocht. We werden dan ook echte vriendjes.

In de loop der jaren groeide de band met de beide katten enorm. Ze kwamen niet op straat. Ze hadden het hele huis ter beschikking en ook de tuin behoorde tot hun territorium. Vreemd genoeg hadden ze daar voldoende aan en hadden niet echt de neiging tot het verkennen van een groter gebied. Gelukkig maar wat ons betreft. Een van de katten (Freule) was prettig gestoord. Ze begreep niet dat wanneer er vogels in de tuin zaten dat ze er dan voorzichtig en stil heen moest sluipen. Nee, onze Freule rende luid schreeuwend dwars door de tuin op de vogels af. Ze heeft er dan ook nooit eentje gevangen. Wel bijen en wespen en van alle steken leerde ze ook niet.

Onze andere kat Mickey daarentegen was wat slimmer. Die pakte het allemaal anders aan. Mickey was, net als haar zus, een super lieve kat. Beide katten deden geen vlieg kwaad. Je kon ze bijna in de knoop leggen zonder dat ze protesteerden. Het waren enorme goedsullen en knuffels.

Jaar na jaar

De jaren verstreken en de katten werden ouder. Beide katten hadden medicijnen voor hun allergieën. Freule was de eerste die langzaam maar zeker begon af te takelen. Je ziet het langzaam gebeuren maar zolang het leventje goed is en ze geen pijn of andere ellende hebben is het goed. In 2009 ging het met onze Freule ineens hard bergafwaarts. Uiteindelijk, één dag voor kerst, was ze zo ‘op‘ dat we haar helaas hebben moeten inslapen. Heel bijzonder was dat haar zusje Mickey vanaf die dag drie dagen bij ons op bed heeft geslapen wat ze eerder nooit heeft gedaan. Het kan haast niet anders dan dat ze besefte dat haar zusje er niet meer was, ze haar zusje miste en voelde dat we verdrietig waren. Na die drie dagen is ze haar eigen gangetje weer gegaan. Jammer want het was heerlijk om haar zo bij je te hebben de hele nacht, iets wat Freule wel altijd heeft gedaan.

Na een periode van gemis waarbij we Mickey hebben gebruikt om samen mee uit te huilen is het verdriet minder geworden. De tijd heelt alle wonden.

Ineens

Enige dagen geleden, zomaar uit het niets, stond Mickey na heerlijk te hebben geslapen op om wat te gaan eten. Halverwege haar kussen waarop ze had geslapen en de etensbak viel ze om en begon te trillen en te beven. Dat gebeurde in korte tijd vier keer. Meteen de dierenarts gebeld en langsgegaan. De dierenarts vermoedde een epileptische aanval. Hij heeft bloed afgenomen om te achterhalen of er een andere oorzaak was dan gewoon epilepsie. Het bloed vertoonde geen afwijkingen. In overleg met de dierenarts is besloten om de dosis medicijnen die ze kreeg, een soort Prednison, te verhogen. Mickey ging weer mee naar huis. Eenmaal thuis heeft ze nog een paar kleine aanvalletjes gehad maar het zag er op zich goed uit. Toch waren we er niet gerust op want ze liep niet helemaal stabiel. Haar achterkant wiebelde een beetje. In het begin van de avond hadden we Mickey even op schoot genomen om haar lekker te vertroetelen. Na een paar minuten stond ze op en wilde van de bank af springen. Omdat ze niet helemaal stabiel stond hebben we haar op de grond gezet waarna ze linea recta naar haar favoriete kussen liep die op haar favoriete plek lag, vlak voor de haard. Op het moment dat haar voorpoten op het kussen stonden zakte ze in elkaar en liet haar plas lopen. Wij zijn meteen van de bank gesprongen en ernaast gaan zitten. We voelden dat het niet goed ging. Na een kort overleg meteen de dierenarts gebeld. We twijfelden heel even wat we moesten doen maar Mickey had zelf de knoop al doorgehakt. Ze lag met open ogen en grote pupillen zwaar te ademen. Een lampje in de ogen schijnen had geen effect op de pupillen, dus was ze niet meer echt bij bewustzijn. Hierna ging het heel snel. De ademhaling werd langzamer, het hartje hield langzaam maar zeker op met kloppen. Een half uur nadat ze op haar kussen was ingestort was het over. Mickey was overleden na zo’n 16 jaar bij ons te hebben gewoond. Zo snel is het gegaan. We zouden de dierenarts nooit op tijd hebben kunnen bereiken. Eigenlijk de hele tijd is ze buiten bewustzijn geweest dus ze is rustig ingeslapen op haar eigen vertrouwde lievelingsplekje maar dat maakte het er niet makkelijker op.

Als je gaat nadenken wat de katten allebei mee hebben gemaakt dan besef je hoeveel dat is en hoe lang je ze hebt gehad. De vakanties dat mensen moesten oppassen, de geboorte van de kinderen, het opgroeien van de kinderen, de verhuizing en nog veel meer.

En dan ineens is je huis leeg!

De kinderen waren er ook bij, dus Mickey is met iedereen die zielsveel van haar hield om zich heen dood gegaan. Tranen met tuiten! Na enige tijd overlegd wat we met Mickey zouden doen. De kinderen gaven aan dat ze niet wilden dat Mick de dag erna nog dood thuis zou zijn dus hebben we het dierenuitvaartcentrum gebeld en Mickey meteen weggebracht. Ze is gecremeerd en de as is inmiddels alweer thuis. Daar gaan we een mooie bestemming voor zoeken.

Langzaam maar zeker beginnen alle dingen die met de katten te maken hebben uit de kamers te verdwijnen. Het kussen waarop Mick op het laatst heeft geplast wordt gewassen, haar mandje wordt verplaatst naar zolder, de kattenbak is voor de laatste keer schoongemaakt de voerbakjes zijn afgewassen en opgeruimd. De doos waarvan de kinderen een aparte kamer hebben gemaakt voor Mickey en waar ze heel veel in heeft gelegen zal er ook aan moeten geloven. Het ziet er raar uit als je binnenkomt.

Het vreemdste om te ervaren is de leegte in huis. Na ruim 16 jaar voel je niet meer die aanwezigheid van je maatje. Je vriendinnetje die altijd vrolijk was, nooit chagrijnig was, altijd zin had in een knuffel en degene die altijd op schoot of tegen je aan op de bank kwam liggen. Het harde geluid van het spinnen, de likjes en het zachte bijten in je hand als ze het naar haar zin had. Het komt nooit-meer-terug.

Het is vreemd om thuis te komen uit je werk en te bemerken dat je geen kopje voor het raam ziet staan en geen miauwen hoort als je de deur opent. Het is vreemd om te bemerken dat je, wanneer je het huis binnenkomt, hardop gedag zegt en vertelt hoe blij je bent dat je weer thuis bent tegen iets wat er niet meer is. Het is vreemd dat je voor je uit staart en het gevoel hebt dat je in je ooghoeken ineens iets ziet bewegen wat natuurlijk helemaal niet kan. Het is vreemd dat je s nachts wakker wordt omdat je het idee hebt dat er even iemand komt buurten, even een kopje geeft en weer verder gaat terwijl dat helemaal niet meer mogelijk is. Het is vreemd dat je, ook al ben je thuis met je hele gezin, een grote leegte voelt in je huis en in je hart. Het is vreemd dat… ach… het is gewoon vreemd. We zullen eraan moeten wennen.

Het huis voelt leeg. Misschien dat we, als de wonden geheeld zijn, weer een andere kat nemen maar dat is een keuze voor later. Één ding is zeker, de leegte die er nu is zal nooit worden opgevuld door een ander huisdier. Ook een eventueel nieuw huisdier zal op den duur eenzelfde leegte achterlaten als onze Freule en Mickey nu doen.